باید بدانید که گرفتگی رگ‌های قلب به‌طور مستقیم با آنژیوگرافی برطرف نمی‌شود، اما آنژیوگرافی یک روش تشخیصی است که به پزشکان کمک می‌کند میزان و محل گرفتگی رگ‌های قلب را مشخص کنند. با ما همراه باشید تا اطلاعات بیشاری در این مورد کسب کنید.
پلاک چگونه تشکیل می شود؟
خطرناک ترین عارضه ی آترواسکلروز زمانی رخ می دهد که از سنین جوانی، پلاک پاره شود و مواد چربی در پوشش دیواره ی شریان شروع به جمع شدن کنند. این مواد برای بدن ما غریبه هستند، بنابراین باعث التهاب می شوند. شریان با پاره کردن بافت سعی می کند التهاب را برطرف کند و روی هسته ی چربی را با مواد فیبری بپوشاند. به مرور زمان، این مواد یک پلاک را تشکیل می دهند که متشکل از مواد چربی، التهاب و بافت فیبری اطراف آن می باشد.
این فرایند به تدریج ادامه می یابد تا مواد چربی بیشتری تجمع پیدا می کنند و موجب التهاب بیشتر می شوند. در نتیجه یک پلاک بزرگ تر تشکیل می شود. ممکن است چند سال طول بکشد تا توده ی پلاک تأثیر خود را نشان دهد.
عواقب احتمالی آترواسکلروز چه مواردی هستند؟
این بیماری می تواند برای چند دهه خاموش باشد. بنابراین وقتی پلاک ها به اندازه ی خاصی می رسند، شریان به حدی تنگ می شود که خون بسیار کمی از آن عبور می کند و باعث درد یا ناراحتی معمولاً در حین ورزش می شود. این شرایط در قفسه سینه به علت عدم خونرسانی به قلب و یا در ساق های پا به علت عدم خونرسانی به پاها اتفاق می افتد. خطرناک ترین نتیجه ی آترواسکلروز زمانی اتفاق می افتد که پلاک پاره می شود.
خونی که از بالای پلاک عبور می کند می تواند لخته شود و منجر به انسداد در شریان و در نتیجه حمله ی قلبی شود یا می تواند در جریان خون حمل شود و باعث سکته ی مغزی شود.
آیا آترواسکلروز یکی از بخش های طبیعی فرایند پیری است؟
آترواسکلروز که باعث بیماری های عروقی می شود، یک فرایند بسیار شایع است. یکی از بزرگترین عوامل خطر آترواسکلروز سن می باشد، بنابراین در میان افراد بالای 60 سال شایع تر است. گرچه، افراد مسن بسیاری وجود دارد که آترواسکلروز قابل توجهی ندارند. اولین نشانه ی آترواسکلروز می تواند در سنین 20 و 30 سالگی اتفاق بیفتد، اما اغلب در این مرحله موجب بروز هیچ مشکلی نمی شود و ممکن است مدت بسیار زیادی خاموش بماند. برخورداری از عوامل خطر آترواسکلروز و سبک زندگی ناسالم به این معناست که شما در سنین جوانتر بیشتر مستعد این بیماری هستید. پیام اصلی این است که به سبک زندگی خود نگاه کنید و با ایجاد تغییراتی این احتمال خطر را کاهش دهید.
آنژیوگرافی چیست؟
آنژیوگرافی آزمایشی است که با استفاده از اشعه ی ایکس، از عروق و رگ های تأمین کننده ی خون قلب تصویربرداری می کند. در طول آنژیوگرافی، یک ماده ی حاجب مخصوص از کاتتر تعبیه شده در رگ خونی آزاد می شود که رگ های خونی را قابل مشاهده می کند. آنژیوگرافی به پزشکان اجازه می دهد تا چگونگی جریان پیدا کردن خون در قلب را به وضوح مشاهده کنند. این کار به آنها این امکان را می دهد که مشکل موجود در شریان های کرونری را شناسایی کنند.
آنژیوگرافی ممکن است برای بیماران مبتلا به آنژین (درد قفسه ی سینه) یا افرادی با بیماری عروق کرونری مشکوک توصیه شود. این آزمایش به پزشکان اطلاعات ارزشمندی در مورد شرایط عروق کرونری مانند آترواسکلروز، برگشت خون از دریچه های قلب یا جمع شدن خون به علت نقص عملکرد دریچه ارائه می دهد.
اطلاعات بیشتر در این زمینه را در مقاله ی چه زمانی آنژیوگرافی لازم است بخوانید!
چه چیزی می توانید انتظار داشته باشید؟
آنژیوگرافی در بیمارستان یا کلینیک انجام می شود. از شما درخواست می شود روی یک تخت دراز بکشید و محل ورود کاتتر (کشاله ران یا بازو) پاکسازی خواهد شد. سپس، به شما مواد بی حسی موضعی تزریق می شود تا پوستتان بی حس شود و هیچ دردی را احساس نکنید. بعد یک کاتتر به دقت از طریق رگ یا شریان به طرف قلب شما هدایت می شود. وقتی کاتتر در جای خود قرار می گیرد یک ماده ی مخصوص در جریان خون آزاد می کند. وقتی ماده ی حاجب آزاد می شود شما ممکن است مقداری گرمای خفیف احساس کنید که معمولاً به سرعت رفع می شود. آنژیوگرافی معمولاً یک تا دو ساعت طول می کشد. گرچه، بهتر است از مرکزی که قرار است این رویکرد را انجام دهید بپرسید مدت زمان این رویکرد چقدر خواهد بود.
بعد از آزمایش
آنژیوگرافی یک رویکرد بسیار رایج است و به طور کلی ایمن محسوب می شود. در برخی از بیماران، ماده حاجب ممکن است موجب حالت تهوع، نیاز به ادرار و یا حتی واکنش های آلرژیک شود، گرچه این عوارض جانبی نادر هستند.
پس برای باز کردن گرفتگی رگ قلب از چه روشی استفاده می شود؟
آنژیو پلاستی، برای باز کردن عروق از این روش استفاده می شود. آنژیوپلاستی یک رویکرد رایج و بدون درد است که برای باز کردن عروق مسدود یا تنگ شده استفاده می شود. در شروع رویکرد، بی حسی موضعی به شما تزریق می شود. سپس یک لوله ی انعطاف پذیر نازک به نام کاتتر در مچ یا کشاله ران شما قرار داده می شود و به سوی شریان کرونری هدایت می شود. سپس، یک بالون کوچک در انتهای لوله باد می شود تا بخش مسدود شده ی شریان را باز کند.
گاهی اوقات در صورتی که شریان بسیار تنگ باشد که بالون نتواند از آن عبور کند، ممکن است از یک دریل چرخنده ی ریز استفاده شود تا رسوب های چربی را خُرد کند و به تدریج گرفتگی را باز کند. اکثر مواقع، آنژیوپلاستی با قرار دادن یک فنر فلزی کوچک به نام استنت ترکیب می شود. وقتی بالون باد می شود و لوله ی کاتتر و بالون خارج می شوند، استنت در همان جا باقی می ماند و مانند یک داربست عمل می کند تا شریان را باز نگه دارد. شما ممکن است از پزشک خود شنیده باشید که رویکرد آنژیوپلاستی کرونری همراه با استنت گذاری را PCI می نامد. PCI مخفف پزشکی “مداخله ی کرونری از راه پوست” می باشد.
